English
shabnam0652 guestbook (104) Sign guestbook
ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﯾﮏﯾﺎﺱ ﺑﻮﺩ..ﺩﺭ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﻣﺘﺮﺳﮑﻬﺎﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺣﺘﯽﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻫﺎ....ﺷﯿﺸﻪﻫﺎﯼ ﻣﺎﺕ ﯾﮏ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﺭﺍ ﺍﻟﻤﺎﺱﺑﻮﺩ.ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺮﻧﺪﻩ،ﺑﺎﻝ ﺩﺭﺑﺎﻝ..ﻧﺴﯿﻢ ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺮﺯ ﺍﯾﻦﺑﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺱ ﺑﻮﺩ ﮐﺎﺵ ﻣﯽﺷﺪ ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺯ«ﮐﺎﺵ ﻣﯿﺸﺪ»ﻫﻢﻧﺒﻮﺩ....ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﻭﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﺎﺱﺑﻮﺩ****
ﺁﻣﺪﯼ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ ﻭﻟﯽ ﺣﺎﻻﭼﺮﺍ؟ ﺑﯽﻭﻓﺎ،ﺑﯽﻭﻓﺎﺣﺎﻻﮐﻪﻣﻦﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﻡﺍﺯﭘﺎ ﭼﺮﺍ؟ﻧﻮﺷﺪﺍﺭﻭﯾﯽ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺁﻣﺪﯼﺳﻨﮕﺪﻝ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ؟ﻋﻤﺮ ﻣﺎ ﺍﺭ ﻣﻬﻠﺖ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺗﻮﺍﻡ ﻓﺮﺩﺍ ﭼﺮﺍ؟ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﺗﻮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺩﯾﮕﺮﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﻧﺎﺯﮐﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﺮﺍ؟ ﻭﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﻪ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﺍﯾﻦﻫﻤﻪﻏﺎﻓﻞﺷﺪﻥﺍﺯﭼﻮﻥﻣﻨﯽﺷﯿﺪﺍ ﭼﺮﺍ؟ﺁﺳﻤﺎﻥﭼﻮﻥﺟﻤﻊﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻥ،ﭘﺮﯾﺸﺎﻥﻣﯽﮐﻨﺪ ﺩﺭﺷﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﭘﺎﺷﺪ ﺯ ﻫﻢ ﺩﻧﯿﺎﭼﺮﺍ؟ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭﺍ ﺑﯽ ﺣﺒﯿﺐ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﯼﺳﻔﺮﺭﺍﻩﻋﺸﻖﺍﺳﺖﺍﯾﻦﯾﮑﯽﺑﯽﻣﻮﻧﺲﻭﺗﻨﻬﺎﭼﺮﺍ؟ ﺑﯽ ﻣﻮﻧﺲ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺮﺍ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺮﺍ؟ﺣﺎﻻ ﭼﺮﺍ؟
ﺩﺍﺩﮔﺎﻩﺩﺭ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﺭﺳﻤﯽ ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﺖﺑﻪ ﺍﺗﻬﺎﻡ ﺩﻝ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻡﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﯾﺎﺱ ﻭ ﻗﺎﺻﺪﮎﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﻨﻢﺗﻤﺎﻡ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩﻡﻗﺎﺿﯽ ﻗﻠﺐ ﺳﻨﮕﯽ ﺍﺕﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﺒﺲ ﺍﺑﺪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﮐﺮﺩﻭ ﻣﻦﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺳﯿﺮ ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﺖ ﻣﺎﻧﺪﻡ!!....)
ﺍﺯ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻥ، ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﻱ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﺴﺖ. ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ: ﺳﺤﺮﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ، ﮔﻮﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﻴﺴﻮﻱ ﺷﺐ ﺁﻭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﮔﻞ ﻳﺎﺱ، ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻫﻮﺍ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺳﺤﺮ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺎ ﻧﻔﺲ ﻳﺎﺱ ﺩﺭﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ. *** ﻣﻲ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﭘﺮ ﻭ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ: ))ﻫﺎﻱ! ﺑﺴﺮﺍﻱ ﺍﻱ ﺩﻝ ﺷﻴﺪﺍ،ﺑﺴﺮﺍﻱ. ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮ! ﺗﻮ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺴﺮﺍﻱ! ﺁﺳﻤﺎﻥ،ﻳﺎﺱ،ﺳﺤﺮ،ﻣﺎﻩ،ﻧﺴﻴﻢ، ﺭﻭﺡ ﺩﺭﺟﺴﻢ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺷﻮﺭ ﻭ ﺷﻮﻕ ﺗﻮ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺍﻱ ﻣﺮﻏﻚ ﺗﻨﻬﺎ،ﺑﺴﺮﺍﻱ! ﻫﻤﻪ ﺩﺭﻫﺎﻱ ﺭﻫﺎﺋﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﺖ، ﺗﺎ ﮔﺸﺎﺋﻲ ﺑﻪ ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺨﻨﻲ،ﭘﻨﺠﺮﻫﺎﻱ ﺭﺍ، ﺑﺴﺮﺍﻱ! ﺑﺴﺮﺍﻱ(( ... ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻻﻭﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻢ! *** ﺩﺭ ﺍﻓﻖ،ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ، ﺷﺎﺧﻪ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ، ﻏﻨﭽﻪ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ، ﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﺩ ﺳﺤﺮ؛ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎﺯ. ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﺳﺪ ﺑﺎﺯ، ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ، ﺑﺎﻍ ﻫﺎﻱ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ، ﻳﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺩﺭﺷﺖ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ! ﭼﻮﻥ ﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ، ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺷﻜﻔﺘﻦ! ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ! ﭼﻪ ﻓﺮﻭﻏﻲ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺨﺸﻴﺪ! ﭼﻪ ﺷﻜﻮﻫﻲ! ... ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ! ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﻻﻭﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻢ! *** ﺩﻭ ﻛﺒﻮﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ، ﺑﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺎﻝ ﮔﺬﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺩﻭ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﻍ، ﺳﺮ ﻓﺮﺍ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﺠﻮﺍ ﻏﺰﻟﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. ﻣﺮﻍ ﺩﺭﻳﺎﺋﻲ،ﺑﺎ ﺟﻔﺖ ﺧﻮﺩ،ﺍﺯ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﻭﺭ ﺭﻭ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻧﻮﺭ... ﭼﻤﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺯ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﻳﻪ ﻋﺸﻖ، ﺩﺭ ﺳﺮﺍ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﻝ ﻏﻨﭽﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﭘﺮﻭﺭﺩ، -ﻫﺪﻳﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ- ﺑﺮﮒ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ! ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻧﺪ: ـ... »ﻳﺎﻓﺘﻢ!ﻳﺎﻓﺘﻢ!ﺁﻥ ﻧﻜﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺳﺘﻤﺶ! ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻓﺎﺋﻲ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ، ﮔﻞ ﺍﻓﺸﺎﻧﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺗﻮ، ﺁﺭﺍﺳﺘﻤﺶ! ﺗﺎﺭ ﻭ ﭘﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺑﻲ ﻭ ﻣﻬﺮ، ﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﻳﺎﺱ ﻭ ﺳﺤﺮﺑﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ: ))ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ((ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﻻﻭﻳﺰ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻌﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ! *** ﺍﻳﻦ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ! ﺩﺍﻣﻨﻲ ﭘﺮ ﻛﻦ ﺍﺯﻳﻦ ﮔﻞ ﻛﻪ ﺩﻫﻲ ﻫﺪﻳﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ، ﻛﻪ ﺑﺮﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺷﻤﻦ! ﻛﻪ ﻓﺸﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ! ﺭﺍﺯ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﺑﻪ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻥ ﺍﻭﺳﺖ! ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﻟﻢ،ﺑﻪ ﺧﺪﺍ، ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﭘﺎﺷﻴﺪ، ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ« . ﺗﻮ ﻫﻢ،ﺍﻱ ﺧﻮﺏ ﻣﻦ!ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺑﮕﻮ! ﺍﻳﻦ ﺩﻻﻭﻳﺰﺗﺮﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ،ﻫﻤﻪ ﻭﻗﺖ، ﻧﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻩ ﺑﺎﺭ،ﻛﻪ ﺻﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﮕﻮ! »ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﻱ«؟ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﭙﺮﺱ! »ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ«ﺭﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﮕﻮ
ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪﺳﮑﻮﺕ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻣﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻏﺮﻭﺏ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩﺗﻤﺎﻡ ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﯼﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﻧﺎﻟﺪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯼﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﻭ ﺩﻟﻢ ﺭﺍﺳﮑﻮﺕ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯﻫﻢ ﻣﯿﻤﯿﺮﺩ ﺩﻟﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺗﻮ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢﻣﯿﺴﻮﺯﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎﯼ ﻏﻢ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﻣﯽﭼﯿﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﯿﺮﻭﯼ ﺑﺪﺳﺖ ﯾﺎﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﺯﻣﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﭼﻪ ﺧﻮﺏ ﻏﻢﺑﻪ ﻏﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺪ
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﺩﺳﺘﻬﺎﯾﻢﺧﺎﻟﯽﺍﺳﺖﻭﺩﻟﻢﻏﺮﻕﺩﺭﺁﺭﺯﻭﻫﺎ-ﯾﺎﺑﻪﻗﺪﺭﺕﺑﯿﮑﺮﺍﻧﺖﺩﺳﺘﺎﻧﻢﺭﺍﺗﻮﺍﻧﺎﮔﺮﺩﺍﻥﯾﺎﺩﻟﻢﺭﺍﺍﺯﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼﺩﺳﺖﻧﯿﺎﻓﺘﻨﯽﺧﺎﻟﯽﮐﻦ********
ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺩﻋﺎﻣﯿﻜﺮﺩﻭﺍﺯﺧﺪﺍﺁﺋﯿﻨﻪﺍﯼﻣﯽﺧﻮﺍﺳﺖﺗﺎﺧﻮﺩﺭﺍﺩﺭﺁﻥﺑﺒﯿﻨﺪ.ﺧﺪﺍﺩﻋﺎﯾﺶﺭﺍﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩﻧﻤﯽﻛﺮﺩﻭﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺑﺮﺍﺟﺎﺑﺖﺩﻋﺎﯾﺶﺍﺻﺮﺍﺭﻣﯽﻭﺭﺯﯾﺪ.ﺭﻭﺯﯼ،ﻋﺎﻗﺒﺖﺩﻋﺎﯼﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻣﺴﺘﺠﺎﺏﺷﺪﻭﺧﺪﺍﺁﺋﯿﻨﻪﺍﯼﺑﻪﺍﻭﺩﺍﺩﻭﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺣﻘﯿﻘﺖﺧﻮﺩﺭﺍﺩﯾﺪ.ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﯽﺑﻮﺩﭘﺮﺍﺯﭼﺮﻙﻭﻧﺎﭘﺎﻛﯽ.ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺗﺮﺳﺎﻥﺷﺪﻭ ﮔﻔﺖ:ﻧﻪ،ﺧﺪﺍﯾﺎ،ﺍﻣﺎﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ.ﭘﺲﻛﺠﺎﺳﺖﺁﻥﻫﻤﻪﺷﻮﺭﻭﺁﻥﻫﻤﻪﻋﺸﻖﻭﺁﻥﻫﻤﻪﺳﻮﺯﻭﮔﺪﺍﺯﻛﻪﺩﺭﻣﻦﺑﻮﺩ؟ﺧﺪﺍﮔﻔﺖ:ﺁﻥﺳﻮﺯﻭﮔﺪﺍﺯﻭﺁﻥﺷﻮﺭﻭﻋﺸﻖﻛﻪ ﺗﻮﻧﯿﺴﺘﯽ،ﺁﻥ ﻣﻨﻢ،ﻛﻪﮔﺎﻫﯽ ﺩﺭﺟﺎﻣﻪﺀﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ.ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻨﯽ ﻛﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ.ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﻔﺖ....
Shabnam golam man ba opera hastam farsi haro nemikhune msg ru 2bare eng befres ghorbunet beram
ﺍﻻ ﮐﻪ ﺭﺍﺯ ﺧﺪﺍﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺗﻮ ﻧﻮﺭ ﻏﯿﺐ ﻧﻤﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺷﺐ ﻓﺮﺍﻕ ﺗﻮ ﺟﺎﻧﺎ ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺁﯾﺪﺳﺮﺁﯾﺪ ﻭ ﺗﻮ ﺑﺮﺁﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺩﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺳﺮ ﺁﯾﺪ ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﺎﯾﺪﺍﻻ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﻓﺴﺮﺩﻩ ﻏﻨﭽﻪ ﮔﻠﻬﺎ ﻓﺘﺎﺩﻩ ﻋﻘﺪﻩ ﺑﻪ ﺩﻟﻬﺎﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻋﻘﺪﻩ ﮔﺸﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮ ﺍﻓﮑﻦ ﺑﻪ ﻇﻠﻢ ﺷﻌﻠﻪ ﺩﺭﺍﻓﮑﻦﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻋﺪﻝ ﺧﺪﺍﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﻧﻈﺎﻡ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺼﺮ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽﯾﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺗﻮ ﻣﺸﻌﺮﯼ ﻋﺮﻓﺎﺗﯽ،ﺗﻮ ﺯﻣﺰﻣﯽ ﺗﻮ ﻓﺮﺍﺗﯽﺗﻮ ﺭﻣﺰ ﺁﺏ ﺑﻘﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺩﻝ ﻣﺪﯾﻨﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺣﺮﻡ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪﺗﻮ ﻣﺮﻭﻩ ﺍﯼ ﺗﻮ ﺻﻔﺎﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﻫﺎ ﻫﻤﻪﻧﻮﺭﯼﺑﻪ ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺗﻮ ﺩﻭﺍﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽﺗﺮﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ،ﺑﯿﺎ ﺯ ﻏﯿﺒﺖ ﮐﺒﺮﯼﺩﮔﺮ ﺑﺲ ﺍﺳﺖ ﺟﺪﺍﯾﯽ،ﺧﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯽ
ﺳﺤﺮ ﺁﻣﺪﺍﻧﺪﮐﯽ ﭼﻨﺪ ﮐﻨﺎﺭﻡ ﺑﻨﺸﺴﺖﺧﺒﺮﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﻭﺭﺩﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺍﻣﯿﺪﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﯿﺮﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﭘﻠﯿﺪ...ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻫﺎﻟﻪ ﯼ ﻧﻮﺭﯼ ﭘﺮ ﻏﻢﻧﻔﺴﯽ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻡﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﺮ ﺳﺮﺍﺳﯿﻤﻪ ﮔﺬﺷﺖﺳﻨﮓ ﺑﮕﺮﻓﺘﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﺩﻡﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﮐﺮﺩﻡﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﻡﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﻨﺴّﻢﮐﺮﺩﻡﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻧﺪﯾﺪﻡﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﻡ ﺍﺯ ﻓﺎﺗﺢ ﻭ ﻣُﺼﻠﺢﻣﯽ ﺯﺩﻟﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﯿﺶ ﻧﺒﻮﺩﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺭﺍﯾﺤﻪ ﺍﺵﮐﺰ ﭘﺲ ﺑﺎﻏﯽ ﺍﺯ ﻋﺮﻓﺎﻥ ﺁﻣﺪﺳﻼﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﺠﺪﻩ ﯼ ﺳﺒﺰﺵﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺧﻮﺷﻪ ﯼ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻗﺴﻤﯽ ﯾﺎﺩﻧﻤﻮﺩﻡﮐﻪ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻢ
ﺗﻮﻳﻪﺳﺎﺣﻞﺭﻭﻳﻪﺷﻨﻬﺎﻗﺎﻳﻘﻲﺑﻪﮔﻞﻧﺸﺴﺘﻪﻳﻜﻲﺑﺎ ﭼﺸﻤﻮﻥﮔﺮﻳﻮﻥ ﮔﻮﺷﻪﺍﻳﻲﺗﻨﻬﺎﻧﺸﺴﺘﻪﻧﮕﺎﻩﭘﺮﺍﻇﻄﺮﺍﺑﺶﺑﻪﺍﻓﻖﺑﻪﺑﻲﻧﻬﺎﻳﺖﺳﺎﻛﺘﻪﺍﻣﺎﺗﻮﻗﻠﺒﺶﺩﺍﺭﻩﻳﻪﺩﻧﻴﺎﺷﻜﺎﻳﺖﺗﻮﭼﺸﺎﺵ ﺣﻠﻘﻪﺀﺍﺷﻜﻪﺗﻮﻳﻪﻗﻠﺒﺶﻏﻢﺩﻧﻴﺎﻣﻨﺘﻈﺮﺑﻪﺭﺍﻩﻳﺎﺭﻩﺗﺎﺑﻴﺎﺩﺍﻣﺮﻭﺯﻭﻓﺮﺩﺍﺑﺎﻭﺭﺵﻧﻤﻴﺸﻪﻋﺸﻖﻭﻫﻤﻪﺩﻧﻴﺎﺵﺯﻳﺮﺁﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻣﻮﻧﺪﻩﺗﻮﻳﻪﺳﺎﺣﻞﺯﻧﺪﮔﻲﺑﺮﺍﺵﻋﺬﺍﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻳﻲﺑﺮﺍﺵﻋﺬﺍﺑﻪﺧﺎﻃﺮﺍﺕﻟﺐﺩﺭﻳﺎﺩﻳﮕﻪﺍﺯﻳﺎﺩﺵﻧﻤﻴﺮﻩﻫﻤﻪ ﺩﻧﻴﺎﺵﺯﻳﺮﺁﺏﻭﺧﻮﺩﺵﻫﻢﺗﻮﻏﻢﺍﺳﻴﺮﻩﺩﺳﺖﺑﻲ ﺭﺣﻢ ﺯﻣﻮﻧﻪ ﻋﺸﻘﺶ ﺭﻭ ﺑﺮﺩﻩﺑﻪﺩﺭﻳﺎ ﺣﺎﻻﺍﺯ ﺧﻮﺩﺵﻣﻴﭙﺮﺳﻪ ﻣﻴﺎﺩﺵﺁﻳﺎﻭﺁﻳﺎ!!!!!ﻋﺎﺷﻘﻲﻛﻪﺗﻨﻬﺎﺑﺎﺷﻪ ﺗﻮﻳﻪﺩﻧﻴﺎﻧﻤﻴﻤﻮﻧﻪﺩﻝﻋﺎﺷﻖﺭﻭﺷﻜﺴﺘﻦﺷﺪﻩ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻮﻧﻪ
(ﺩﺭ ﻭﻓﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺧﻮﺑﺎﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﻊﺷﺐ ﻧﺸﯿﻦ ﮐﻮﯼ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﻭ ﺭﻧﺪﺍﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﻊﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﭽﺸﻢ ﻏﻢ ﭘﺮﺳﺖﺑﺲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﻫﺠﺮ ﺗﻮ ﮔﺮﯾﺎﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﻊﺭﺷﺘﻪ ﯼ ﺻﺒﺮﻡ ﺑﻤﻘﺮﺍﺽ ﻏﻤﺖ ﺑﺒﺮﯾﺪﻩ ﺷﺪﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺳﻮﺯﺍﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﻊﮐﻮﻩ ﺻﺒﺮﻡ ﻧﺮﻡ ﺷﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﻡ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻏﻤﺖﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﺏ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻋﺸﻘﺖ ﮔﺪﺍﺯﺍﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﻊﻫﻤﭽﻮ ﺻﺒﺤﻢ ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺑﺎﻗﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮﭼﻬﺮﻩ ﺑﻨﻤﺎ ﺩﻟﺒﺮﺍ ﺗﺎ ﺟﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﻓﺸﺎﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﻊﺳﺮﻓﺮﺍﺯﻡ ﮐﻦ ﺷﺒﯽ ﺍﺯ ﻭﺻﻞ ﺧﻮﺩ ﺍﯼ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦﺗﺎ ﻣﻨﻮﺭ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﺍﺭﺕ ﺍﯾﻮﺍﻧﻢ ﭼﻮ ﺷﻤﻊ)ﺣﺎﻓﻆ ﺷﯿﺮﺍﺯﯼ(
