به خداحافظي تلخ تو سوگند، نشد
که
تو
رفتي و دلم ثانيه ‏اي، بند نشد
لب
تو
ميوه‏ ي ممنـوع ولي لب‏هـايم
هرچه از طعم لب سرخ
تو
دل کند، نشد
با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر
هيچ کس، هيچ کس اينجا به
تو
مانند نشد
هر کسي در دل من جاي خودش را دارد
جانشين
تو
در اين سينه خداوند، نشد
خواستند از
تو
بگويند شبي
شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتنـد؛ نشــد!
‏

ﺭﻭﺯﯼ ﭘﺪﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﯿﺮﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻓﻘﯿﺮﻧﺪ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ,ﭘﺪﺭ ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻔﺮﯼ ﺑﻮﺩ. ﺑﺴﯿﺎﺭ ﭘﺮ ﺑﺎﺭ ﭘﺪﺭ ﺩﯾﺪﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﯿﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ )ﺑﻠﻪ ﭘﺪﺭ( ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮ ﭼﻪ ﻫﺎ ﺩﯾﺪﯼ ﻭ ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﯽ؟ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎ ﯾﮏ ﺳﮓ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ, ﺍﺳﺘﺨﺮ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﻭﺳﻂ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﮑﻪ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ؛ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺗﻊ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺎ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﺎﻧﯽ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻭﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻣﺎﻥ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺳﺘﺎﺭﻩﻫﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﺣﯿﺎﻁ ﺟﻠﻮﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﻭﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮﺍﻓﻖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺯﺑﺎﻥ ﭘﺪﺭ ﺑﻨﺪ ﺁﻣﺪ. ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ ﭘﺪﺭ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻢ ﺩﺍﺩﯼ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻓﻘﯿﺮﯾﻢ. ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ!ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ؛ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺷﺎﮐﺮ ﻣﯽ ﺑﻮﺩﯾﻢ.

ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﺧﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﺗﺎﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﻪﺳﺤﺮﻣﯿﺪﻣﺪ،ﺑﺮﺟﺎﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺖﺑﺘﺎﺑﻨﺪﺗﺎﻣﺴﯿﺮﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﺖ ﺑﯽ ﻧﻮﺭﻧﻤﺎﻧﺪ

ﺑﺮ ﺗﻦ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺯ ﭼﺎﺩﺭ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﺭﻧﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺘﯽ ﺧﺸﮏ،ﺩﺭ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺩﺷﺖ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﮓ ﻏﺮﻭﺏ ﺍﺯ ﮐﺒﻮﺩ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺭﻭﺷﻨﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺰﺩ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﻓﺎﻕ ﺩﻭﺭ ﺩﺭ ﺍﻓﻖ ﺑﺮ ﻻﻟﻪﯼ ﺳﺮﺥ ﺷﻔﻖ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﻮﺭ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﯾﺪ ﺩﻭﺩ ﺷﺐ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﻭﺣﺸﯽ ﻣﯽ ﺩﻭﺩ ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﺪ ﺑﻪ ﻻﻻﯼ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﺧﺘﺮﺍﻥ ﻧﺠﻮﺍ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻡ ﺷﺐ ﻧﺮﻡ ﻧﺮﻣﮏ ﺑﺎﺩﻩ ﯼﻣﻬﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﺩﺭﻭﻥ ﺟﺎﻡ ﺷﺐ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺍﺑﺮﯼ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎﯼ ﺳﭙﻬﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻭ ﻣﯽ ﺗﺎﺯﺩ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﺟﻐﺪ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﺝ ﭘﯿﺮ ﺷﺎﻋﺮﯼ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺎﻣﯽ ﺳﯿﺎﻩ ﺩﺭﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ﺍﯼ ﺍﻣﯿﺪ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺮﻕ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﺪ ﺑﺮ ﺭﺥ ﻓﺮﺩﺍﯼ ﻣﻦ .